Сёння калегі прыслалі спасылку з просьбай паўдзельнічаць у апытанні наконт Стратэгіі ўстойлівага развіцця Берасцейскай вобласці. Гучыць грунтоўна, таму, адчуваючы пэўную адказнасць за будучыню, я прысвяціў 2 гадзіны вывучэнню гэтага дакумента.
У сувязі з блакаваннем шэрагу сайтаў я сутыкнуўся з праблемай, як жа мне зручней чытаць навіны на Хартыі і naviny.by, якія гляджу штодня і па некалькі разоў.
У далёкім 1990-м, калі СССР незваротна сыходзіў у мінулае, маё навучанне ў сярэдняй школе незваротна крочыла ў той жа бок. [Не ведаеш, што такое “СССР”?! Загуглі!].
Ні для каго не сакрэт, што сацыяльныя функцыі беларускай мовы сення, мякка кажучы, вельмі абмежаваныя. Беларуская мова, дзяржаўная мова Рэспублікі Беларусь, не дапускаецца ў войска (нават прысягу беларускія хлопцы прымаюць па-расейску), у беларускіх крамах не ўбачыш цэннікаў на мове тытульнай нацыі,
Восенню, а дакладней 8 кастрычніка, у рэстаране гатэля “Беларусь” мы адзначалі дзень народзінаў сябра. Я выйшаў на ганак папаліць і ў дзвярах сутыкнуўся з вялікай, чалавек 40, групай маладых немцаў-студэнтаў, якія з торбамі і валізкамі, шпарка і няек наіграна весела заходзілі ў файе гатэля.
Мая мама памерла вечарам 4 снежня 2009 года ў анкалагічным дыспансэры. П’яны ў сцельку дзяжурны доктар, якога нам сказалі чакаць, каб атрымаць даведку аб смерці, доўга тлумачыў заплятаючымся языком, прыкрываючы рот далонню, што не можа нам сёння яе выпісаць.
Сёння знайшоў нарэшце час уважліва прааналізаваць афіцыйныя вынікі збору подпісаў у Берасцейскай вобласці. Аказваецца, сябры, мы ці не лепшая каманда на Берасцейшчыне!
Учора абмеркавалі, як у нашых вылучэнцаў наладжваюцца адносіны з участковымі камісіямі. Склалася ўражанне, што многія сябры камісій карыстаюцца прынцыпам “скрипач не нужен”.
Добрыя сябры папрасілі мяне завесці блог на нашым сайце. Адмовіць не магу, бо таксама зацята хварэю за яго папулярнасць. Пра што буду пісаць, пакуль не вырашыў, таму пішу пра тое, што адбываецца навокал.
 |  | |
 | . |  |
